Starsza wściekle pomarańczowa :)

Kreacja Młodej biła po oczach różowością, a moja... zobaczcie sami :) Pomarańczowa. Pomarańczowa jak mandarynka, albo jak zachodzące słońce, lub jak kto woli jak reklama pewnego operatora komórkowego.
 

Materiał wierzchni został uwolniony z szafy (nawiązując do akcji, która ostatnio rozpowszechnia się na blogach szyciowych), w której przeleżał dobre trzy lata. Pierwotnie miał być letnią, falbaniastą sukienką maxi. Doczekał się awansu do sukienki koktajlowej :)

Spód uszyłam z satyny z lycrą w budyniowym kolorze. Lubię podszewki z satyny, bo nawet najlepsza podszewka wiskozowa po praniu jest trudna do rozprasowania. Wygładzenie mało dostępnych miejsc jest mordęgą, zwłaszcza, że prasowania nie znoszę od dziecka. Z dobrą, cienką satyną problemu nie ma. Ułatwiam, więc sobie życie kiedy tylko mogę.

Wykrój pochodzi z Burdy 11/2007 model 112. Przewidziany jest dla osób wysokich, więc musiałam trochę dopasować do swojego wzrostu. Skróciłam karczek, zaszewek piersiowych brak, wię nie trzeba było ich podnosić, podkroje pach pasują idealnie.

Przesadziłam trochę z długością dołu, bo zazwyczaj noszę sukienki do kolan, lub troszkę przed. Po przymiarce chciałam ciachnąć parę centymetrów, ale komisja rodzinna jednogłośnie uchwaliła, że tak ma zostać :)
I nawet przyznam komisji rację (wyjątkowo ;)), bo z butami na wysokim obcasie prezentowała się bardziej elegancko.

 Gdyby ktoś miał ochotę obejrzeć ją sobie od środka, to proszę bardzo ;)

W górnej części obie warstwy szyłam razem (całe kilometry fastrygowania brrr...), na dole osobno wierzch i spód. Pasek podszyty ręcznie, tak samo jak dół sukienki i ręcznie naszyte koraliki, których i tak pewnie na zdjęciach całości nie widać... Żebyście nie musieli wierzyć mi na słowo pokazuję, że jednak są:

Trochę sobie poszalałam - kwiecista tkanina, koronka i koraliki, kontrafałdy i marszczenia w biuście - totalny mix.

Ale wbrew swoim własnym obawom czuję się w niej świetnie. I bardzo, bardzo kobieco...