Same dobre wieści

Chwilkę mnie nie było, ale już jestem i znów będę was zanudzać ;) 

Wróciłam z zapowiadanego kursu pełna nowych emocji i wrażeń, bo znalazłam się w czarodziejskim miejscu i wśród cudownych  ludzi. Na tydzień przeniosłam się tam, gdzie praktycznie nie działa internet, telefony nie mają zasięgu i brak telewizora, czyli do Łucznicy. 
I nie nudziłam się nawet przez chwilę :) Powiem więcej czasu było za mało i upływał zdecydowanie za szybko.

Trochę obawiałam się tego wyjazdu, bo wydawało mi się, że coś niecoś już o ceramice wiem i kurs od podstaw nie jest dla mnie. Tymczasem okazało się, że przydał mi się bardzo. Uporządkowałam sobie to czego nauczyłam się przez ostatni rok w pracowni, poznałam kilka nowych technik i zweryfikowałam swój stosunek do innych, których możliwości nie doceniałam. Polubiłam nawet metodę wałeczkową, do której wcześniej nie miałam serca. Dla lepszego zobrazowania dodam, że poniższa praca wykonana jest właśnie tą metodą:

 

 

Okazało się, że do wykonania takiego wazonu, który w niedalekiej przyszłości ma stać się podstawą do lampy, wcale nie jest potrzebne koło garncarskie. Wystarczy tylko odpowiednia glina, dwie ręce i odpowiednia doza zachęty - dziękuję Justynko!

Wazon jeszcze czeka na wypalenie. Był zbyt mokry, żebym zdążyła wypalić go na kursie, więc przewiozłam go w stanie surowym do domu. Dzięki temu mogę pokazać wam jak wygląda glina zanim stanie się ceramiką, czyli jeszcze przed wizytą w piecu. Po pierwszym wypale zmieni kolor z jasnoszarego na kremowo-biały.

Udało mi się za to wypalić nieco mniejszą pracę (mniejsze przedmioty schną szybciej) podobną techniką - wałeczki bez zacierania:

Przy jej wykończeniu nie użyłam szkliwa. Miska jest tylko przetarta grafitową angobą, dla podkreślenia faktury.

Wygląda na to, że dzisiejszy post sponsoruje kolor szary, ale coś bardziej kolorowego też udało mi się zrobić. Pokażę wam to następnym razem. Na deser dorzucę wam kilka zdjęć z Łucznicy. Niestety też są zdominowane przez szarość, bo przez cały tydzień mojego pobytu słońce nie pokazało nawet jednego promyczka:

Po powrocie do domu spotkały mnie też dwie miłe niespodzianki. 

Pierwsza z nich to kolejna publikacja w Burdzie. Tym razem to ostatnio uszyty płaszcz (szczegóły tutaj).

Drugą zawdzięczam w znaczniej mierze wam, więc chcę od razu bardzo podziękować wszystkim tym, którzy wsparli 
mnie w konkursie Izpolu i nie żałowali lajków pod zdjęciem mojej sukienki. 

Dzisiaj ogłoszono wyniki i okazało się, że zajęłam drugie miejsce! 

Najbardziej cieszy mnie jednak nie sam fakt zajęcia miejsca na podium (o specyfice takich konkursów
na fb należałoby napisać oddzielny post), ale to, że mogłam na was liczyć. 
Jeszcze raz pięknie dziękuję!