Czarna jama

Kolejny ceramiczny post... Zdaję sobie sprawę, że niektórzy mogą poczuć się już troszkę znużeni tą tematyką, ale jestem tak naładowana energią, którą przywiozłam z Łucznicy, że postanowiłam podzielić się z wami jeszcze jedną ciekawostką. Oczywiście nie zarzuciłam szycia i kolejny post będzie dotyczył tego, co uda mi się być może skończyć w ten weekend. 
I obiecuję wam, że tym razem nie będzie to nic z ceramiki :)

Zapewne wiecie, że obecnie glinę wypala się w specjalnie skonstruowanych elektrycznych piecach do ceramiki. Cały proces możemy kontrolować za pomocą programatorów. Ustala się temperaturę i czas poszczególnych faz, dostosowanych do rodzaju wypału (na biskwit lub szkliwienie) i rodzaju gliny. Wygodne prawda?

Ale zanim wymyślono najprostsze piece (nie mówiąc już o tak skomplikowanych jak dzisiejsze) glinę wypalano po prostu w paleniskach. I taki właśnie eksperyment chciałam wam dzisiaj pokazać :)

Przedmioty przygotowane do wypału

Budowa pieca jamowego nie jest zbyt skomplikowana, nawet dla zupełnego laika. Kopiemy w ziemi odpowiednio dużą jamę, wykładamy dno i boki drewnem i umieszczamy tam przedmioty przygotowane do wypału. 

Naczynia ułożone w palenisku

Całość zasypujemy wiórami i drewnem, a na tym ustawiamy ognisko... i robimy imprezę . Ktoś przecież musi podkładać do ognia przez jakieś 8 godzin :)

Wychodzi więc na to, że najlepiej zacząć wypał wieczorem pamiętając, żeby zaopatrzyć się w odpowiednią ilość płynów rozgrzewających ;)

Wyjmowanie ceramiki z paleniska

Rano ostrożnie rozgrzebujemy palenisko i wyjmujemy gotową ceramikę siwą zwaną też czarną :)  Czarny kolor powstaje w procesie redukcji - jeśli ilość uzyskanego popiołu jest wystarczająca i przykryje szczelnie przedmioty znajdujące się w jamie to po wyjęciu będą one całkowicie czarne.

Jak pewnie zauważyliście na zdjęciach niektóre naczynia są częściowo jaśniejsze. W miejscach gdzie docierał tlen powstały przebarwienia. Nie wiem jak wam, ale mi ten efekt bardzo się podoba:

Taka ceramika zawsze ma dużą przepuszczalność. Raczej nie można przetrzymywać w niej żadnych płynów. Temperatura jaką uzyskamy w ognisku (ok. 700 st.) jest bowiem zbyt niska. Żeby zapewnić przedmiotom szczelność musimy wypalić je w wyższej temperaturze.

Ale mają za to inne zalety - nie trzeba ich dodatkowo ozdabiać. Są interesujące same w sobie bez dodatkowych zabiegów "upiększających".
Bardzo podoba mi się surowe piękno naczyń wypalonych w "żywym" ogniu i na pewno jeszcze wrócę do tej techniki :)

 

Mam nadzieję, że nie zanudziłam was tym postem. Chciałam pokazać, że ceramika to nie tylko mozolna praca w czterech ścianach pracowni, ale że można się nią bawić i eksperymentować także na zewnątrz.