Nie tak znów prosta sukienka...

Ta sukienka jest jedną z tych, w których zakochuję się od pierwszego przekartkowania najnowszego numeru Burdy i postanawiam uszyć natychmiast. Po czym okazuje się, że w moim przypadku termin natychmiast oznacza średnio dwa lata :)

Tyle też zajęło mi uszycie tej konkretnej sukienki - Burda 9/2012 model 134. Wykrój projektanta - Matthew Williamsona. Być może nie zabrałabym się do niej jeszcze przez następne dwa lata, ale jak to zwykle bywa potrzeba zmusiła mnie do roboty :) 

www.burda.pl

A potrzebowałam czegoś niezobowiązującego, ale jednocześnie w miarę eleganckiego na pewną uroczystość rodzinną, która odbywa się co roku w sierpniu i na której zazwyczaj bywają wszyscy członkowie rodziny. 
Postawiłam na sprawdzone połączeni prawie bieli i prawie czerni. Prawie, bo w rzeczywistości biel okazała się raczej kolorem śmietankowym, a czerń bardzo ciemnym granatem. Dodatki (pasek i cekinowe sandałki) są za to zdecydowanie czarne.

Jeśli chodzi o szczegóły techniczne, to stwierdzam, że ten wykrój do najłatwiejszych nie należy. Przy grubszych tkaninach można umilić sobie życie pozbywając się podszewki, ale ja szyłam z dość cienkiej satyny bawełnianej (matową stroną na wierzch) i druga warstwa była niezbędna coby bielizną nie świecić ludziom po oczach :)

 

Okazało się, że musiałam projektanta trochę poprawić. Trochę ze względów estetycznych, a trochę z konieczności. Z konieczności, bo na oryginalnym wykroju coś dziwnego dzieje się na dole. Nawet nie chodzi o to, że cały dół trzeba zwężać, bo jest stanowczo za szeroki, ale na wysokości bioder sterczą dziwne buły. Na szczęście po skorygowaniu szerokości wszystko prezentuje się jak należy.

 

Reszta poprawek wynikała raczej z moich osobistych preferencji - powiększyłam dekolt z przodu, a z tyłu skróciłam o jakieś 4 cm, bo jak na moje gusta był ciut za głęboki.

Wszystkie poprawki wierzchu wymusiły też dopasowywanie podszewki. I w tym momencie po raz pierwszy od momentu zakupu doceniłam posiadanie manekina krawieckiego. Nawet gdybym była kobietą-gumą nie spasowałabym wierzchu ze spodem na sobie :) Z pomocą manekina jakoś się udało.

I tym optymistycznym akcentem chyba zakończę, bo tekst i tak przydługawy wyszedł. Pozostaje mi tylko nadzieja, że nie zasnęliście w trakcie czytania...