Pierwsze koty za płoty...

Szycie to moja pasja, ale jak każda craftoholiczka potrzebuję też innych podniet - bez dwuznacznych skojarzeń proszę :) Łapy mnie świerzbią i szukam nowych wyzwań. Całkiem niedawno jedno podjęłam - postanowiłam spróbować swoich sił w ceramice :)

 

Na początku października zapisałam się na kurs. Niemały udział w podjęciu tej decyzji miała Beaśka, a raczej jej cudne ceramiczne prace. Sami możecie się przekonać, że nie przesadzam - zajrzyjcie sobie i pooglądajcie jakie cudeńka pokazuje w swojej Kreatywnej nudzie :)

Ja dopiero zaczynam, działam troszkę po omacku i eksperymentuję. Glina jeszcze nie jest mi posłuszna, ale jestem cierpliwa. Poczekam - może się zaprzyjaźnimy :)

Pierwsze efekty nie są może imponujące, ale i tak prezentuję je wam dumna z siebie niesłychanie, że coś w ogóle wyszło:

 

Najbardziej bawi mnie nie sama praca z gliną, ale szkliwienie, albo raczej nieprzewidywalność efektów szkliwienia. Wkładając pracę do pieca nie wiem czy to, co widziałam w swojej wyobraźni, będzie choć trochę zbieżne z tym co zobaczę po wypaleniu. A ja bardzo lubię niespodzianki - zwłaszcza takie jak ta:

Mniej miłą niespodzianką było to śliczne pękniecie na środku talerza, które pojawiło się po wypaleniu, ale zawsze mozna poudawać, że tak właśnie miało być ;)

Szycia oczywiście nie porzucam - bez szycia nie ma życia :) Żeby nie zanudzać was moim nowym ceramicznym zafiksowaniem mam dla was malutką zajawkę tego co aktualnie znajduje sie pod stopką mojej Janomki:

Nie jest to wprawdzie tak skomplikowane jak ostatnia kurtka, albo morski płaszcz, ale mam nadzieję, że też się wam spodoba :)

I ostatnie ogłoszenie parafialne:
 Post, który właśnie czytacie ma śliczny, okrągły numer. 

Właśnie dobiłam setki - to post nr 100! 

Z tej okazji szykuję dla was malutką niespodziankę. Ale o tym już w następnym, 101 poście :)